puszcza_notecka

Puszcza Notecka – Leśny Kompleks Promocyjny Puszcza Notecka został utworzony zarządzeniem Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych 14 X 2004 r.[1][2]. Obejmuje swoim zasięgiem nadleśnictwa: Potrzebowice, Wronki, Krucz (RDLP Piła), Sieraków, Oborniki (RDLP Poznań), Karwin, Międzychód i Skwierzyna (RDLP Szczecin). Stanowi wielki kompleks leśny w Kotlinie Gorzowskiej zajmujący około 1372 km² i porastający wydmowy obszar międzyrzecza warciańsko-noteckiego. Ciągnie się na długości ponad 100 km od Santoka i Skwierzyny na zachodzie po Oborniki i Rogoźno na wschodzie przy średniej szerokości 20 km.Krajobraz puszczy urozmaicają potężne wały wydm, które tworzą labirynt dolin i pagórków.

Wysokość wydm wynosi średnio ok. 20 m, często jednak przekracza 30 m, a największą osiąga na Wielkiej Sowie – 42 m wysokości względnej i 93 m n.p.m.

Centrum Puszczy to tereny ubogie w wodę, natomiast na pograniczu, nad Wartą i Notecią, zgrupowały się jeziora rynnowe stanowiące urozmaicenie, tzw. akcent w „morzu piasków”.

Drzewostan w puszczy pochodzi w zdecydowanej większości ze sztucznych nasadzeń zapoczątkowanych na dużą skalę w II poł. XIX w. Podstawową część stanowią jednolite co do gatunku i wieku ok. 70-letnie[a] drzewostany sosnowe, miejscami z nikłą domieszką brzozy pokrywając ubogie obszary sandrów i wydm, zasadzone po inwazji motyla strzygoni choinówki, która zniszczyła puszczę w latach 1922–1924. Ocalałe resztki starszego lasu, ok. 120–130 letniego[a], znajdują się m.in. w rezerwacie Cegliniec. Za najstarsze drzewo puszczy uchodzi dąb Józef rosnący w Marianowie (w pobliżu Sierakowa).

10 sierpnia 1992 roku w Puszczy Noteckiej wybuchł ogromny pożar w którym spłonęło 57,7 km² (5770 ha) lasu.